Julian Assange, 14 yıllık zulmün ardından serbest kalacak. Tüm dünyada bunun gerçekleşmesini sağlayan yüzbinlerce insanı onurlandırmalıyız.
Julian Assange'ın yalanını ve vahşetini dünyaya teşhir ettiği imparatorluğun karanlık mekanizması, onu yok etmek için 14 yıl harcadı. Finansmanını kestiler, banka hesaplarını ve kredi kartlarını iptal ettiler. Onu İsveç'e iade etmek için düzmece cinsel saldırı suçlamaları uydurdular, oradan da ABD'ye gönderilecekti.
Heathrow Havalimanı'na güvenli geçişini reddederek kendisine siyasi sığınma ve Ekvador vatandaşlığı verilmesinin ardından onu yedi yıl boyunca Londra'daki Ekvador Büyükelçiliği'nde mahsur bıraktılar. Ekvador'da, sığınma hakkının elinden alınmasına, uysal bir büyükelçilik personeli tarafından taciz edilmesine ve aşağılanmasına yol açan bir hükümet değişikliği düzenlediler. Avukatlarıyla olanlar da dahil olmak üzere tüm konuşmalarını kaydetmesi için büyükelçilikteki İspanyol güvenlik firması UC Global ile anlaştılar.
CIA onu kaçırmayı veya suikast yapmayı tartışıyordu. Londra Metropolitan Polisi'nin, Ekvador'un egemen bölgesi olan büyükelçiliğe baskın yapıp onu ele geçirmesini ayarladılar. Onu beş yıl boyunca yüksek güvenlikli Belmarsh Hapishanesi'nde, çoğunlukla da hücre hapsinde tuttular.
Ve bu arada, İngiliz mahkemelerinde, yasal sürecin göz ardı edildiği hukuki bir komedi yürüttüler, böylece yayını ABD merkezli olmayan bir Avustralya vatandaşı, ve tüm gazeteciler gibi ihbarcılardan belge alan kişiler de Casusluk Yasası uyarınca suçlanabilir.
Onu yok etmek için defalarca çabaladılar. Başarısız oldular. Ancak Julian, mahkemelerin hukukun üstünlüğünü savunduğu ve suç işlememiş bir adamı temize çıkardığı için serbest bırakılmadı. Biden Beyaz Saray ve istihbarat camiasının vicdanı olduğu için serbest bırakılmadı. İfşaatlarını yayınlayan ve ardından onu otobüsün altına atan, amansız bir karalama kampanyası yürüten haber kuruluşlarının ABD devletine baskı yapması nedeniyle serbest bırakılmadı.
Mahkeme belgelerine göre bu kurumlara rağmen ABD Adalet Bakanlığı ile savunma anlaşması yapılarak serbest bırakıldı. Serbest bırakıldı çünkü her gün, her hafta, her yıl dünya çapında yüzbinlerce insan neslimizin en önemli gazetecisinin hapsedilmesini kınamak için harekete geçti. Bu seferberlik olmasaydı Julian özgür olamazdı.
Kitlesel protestolar her zaman işe yaramıyor. Gazze'deki soykırım Filistinlilere korkunç zararlar vermeye devam ediyor. Mumia Abu-Jamal hâlâ Pensilvanya'daki bir hapishanede tutuklu bulunuyor. Fosil yakıt endüstrisi gezegeni tahrip ediyor. Ancak bu kendimizi zorbalığa karşı savunmak için sahip olduğumuz en güçlü silah.
Bu sürekli baskı — 2020'de Londra'da yapılan bir duruşmada, Julian’ın davasını yürüten Old Bailey mahkemesinden Bölge Yargıcı Vanessa Baraitser, protestocuların dışarıda çıkardığı gürültüden şikayet ettiğinde büyük bir memnuniyet duydum — adaletsizliği sürekli olarak gözler önüne seriyor ve egemen sınıfın ahlaksızlığını ortaya çıkarıyor. Bu nedenle, Britanya mahkemelerinde yerler çok sınırlıydı ve sabah 4'te bile bulanık gözlerle aktivistler, saygı duydukları gazeteciler için yerlerini garantilemek amacıyla sıraya giriyordu; benim yerimi emekli bir polis olan Franco Manzi ayırmıştı.
Bu insanlar söylenmiyor ve çoğu zaman bilinmiyor. Ama onlar kahramanlar. Dağları yerinden oynattılar. Parlamentoyu kuşattılar. Sağanak yağmur altında mahkemelerin önünde durdular. İnatçı ve kararlıydılar. Kolektif seslerini duyurdular. Julian'ı kurtardılar. Ve bu korkunç destan sona erdiğinde ulian ve ailesinin umarım Avustralya'da huzur ve şifa bulmasını dilerken, onlara saygı göstermeliyiz. Avustralya'daki politikacıları, Avustralya vatandaşı olan Julian'a sahip çıkmaları için utandırdılar ve nihayetinde İngiltere ile ABD'nin pes etmesini sağladılar. Doğru olanı yapmalarını sağladık demiyorum. Bu bir teslimiyetti. Bununla gurur duymalıyız.
Julian'la, Londra'daki Ekvador Büyükelçiliği'ndeki toplantılara avukatı Michael Ratner'a eşlik ederken tanıştım. Çağımızın en büyük sivil haklar avukatlarından biri olan Michael, devlete karşı açtığı her davada halk protestosunun hayati bir unsur olduğunu vurguladı. Bu olmadan, devlet muhaliflere yönelik zulmünü, hukuku hiçe saymayı ve suçları karanlıkta gerçekleştirebilirdi.
Michael gibi kişilerin yanı sıra Jennifer Robinson, Stella Assange, WikiLeaks Genel Yayın Yönetmeni Kristen Hrafnsson, Nils Melzer, Craig Murray, Roger Waters, Ai WeiWei, John Pilger ve Julian'ın babası John Shipton ve erkek kardeşi Gabriel bu mücadelede etkili oldu. Ama bunu tek başlarına yapamazlardı.
Kitle hareketlerine şiddetle ihtiyacımız var. İklim krizi hızlanıyor. Yemen dışında dünya, canlı yayınlanan bir soykırımı pasif bir şekilde izliyor. Sınırsız kapitalist yayılmanın anlamsız açgözlülüğü, insanlardan doğal dünyaya kadar her şeyi tükenene veya çökene kadar sömürülen metalara dönüştürdü. Julian'ın uyardığı gibi, sivil özgürlüklerin yok edilmesi bizi dünya çapında birbirine bağlı bir güvenlik ve gözetim aygıtına zincirledi.
Egemen küresel sınıf niyetini açıkça göstermiştir. Küresel kuzeyde iklim kaleleri inşa etmeyi ve küresel güneyde çaresiz insanları dışlamak ve katletmek için sanayi silahlarını kullanmayı planlamaktadır; tıpkı Filistinlileri katlettiği gibi.
Devlet gözetimi geçmiş totaliter rejimlerin uyguladığı yöntemlerden çok daha müdahaleci. Eleştirmenler ve muhalifler dijital platformlarda kolayca ötekileştiriliyor veya susturuluyor. Bu totaliter yapı -siyaset filozofu Sheldon Wolin'in "tersine totaliterlik" adını vermiştir- kademeli olarak dayatılıyor. Julian bizi uyardı. İktidar yapısı, yolsuzluğunu reddeden, müstehcen düzeyde zenginlik biriktiren, bitmek bilmeyen savaşlar, beceriksizlik ve artan baskılar nedeniyle huzursuz bir nüfus tarafından tehdit edildiğini hissettikçe, Julian'a gösterdiği dişlerini bize de gösterecektir.
Toplu gözetimin amacı, Hannah Arendt'in Totalitarizmin Kökenleri adlı eserinde yazdığı gibi, nihayetinde suçları keşfetmek değil, "hükümetin belirli bir nüfus kategorisini tutuklamaya karar verdiğinde hazır bulunmaktır." Ve e-postalarımız, telefon görüşmelerimiz, web aramalarımız ve coğrafi hareketlerimiz sürekli olarak hükümet veri tabanlarında kaydedilip saklandığı için, insanlık tarihindeki en çok fotoğraflanan ve takip edilen nüfus olduğumuz için, devlet gerekli gördüğünde bizi yakalamak için yeterli "delil" olacaktır. Bu sürekli gözetim ve kişisel veriler, hükümet kasalarında bize karşı kullanılmak üzere bekleyen ölümcül bir virüs gibidir. Bu bilginin ne kadar önemsiz veya masum olduğu önemli değildir. Totaliter devletlerde, adalet, tıpkı gerçek gibi, önemsizdir.
Tüm totaliter sistemlerin amacı, tutsak bir nüfusu felce uğratacak bir korku iklimi yaratmaktır. Vatandaşlar güvenliklerini kendilerine baskı yapan yapılarda arıyorlar. Hapis, işkence ve cinayet, Julian gibi kontrol edilemeyen hainlere mahsustur. Arendt, totaliter devletin bu kontrolü insanın kendiliğindenliğini ve dolayısıyla insan özgürlüğünü ezerek elde ettiğini yazdı. Nüfus travma nedeniyle hareketsiz hale getirildi. Mahkemeler yasama organlarıyla birlikte devlet suçlarını yasallaştırıyor. Bütün bunları Julian'a yapılan zulümde gördük. Bu geleceğin uğursuz bir habercisidir.
Açık toplumumuzu yeniden kurmak ve gezegenimizi kurtarmak istiyorsak kurumsal devletin yok edilmesi gerekiyor. Güvenlik aparatlarının sökülmesi gerekiyor. İki büyük siyasi partinin liderleri, aptal akademisyenler, uzmanlar ve iflas etmiş medya da dahil olmak üzere kurumsal totalitarizmi yöneten seçkin yöneticiler, iktidar tapınaklarından uzaklaştırılmalıdır.
Kitlesel sokak protestoları ve uzun süreli sivil itaatsizlik tek umudumuz. Yükselmedeki başarısızlık -şirket devletinin güvendiği şey budur- bizi köleleştirecek ve dünyanın ekosistemi insan yerleşimi için yaşanmaz hale gelecektir. Julian'ı kurtarmak için 14 yıl boyunca sokaklara çıkan cesur erkek ve kadınlardan ders alalım. Bize bunun nasıl yapıldığını gösterdiler.
*Chris Hedges'in Scheerpost'ta yayınlanan 'You Saved Julian Assange' adlı makalesi Nil Sarrafoğlu tarafından çevrilmiştir.
