Sevgili Açık Radyo, sevgili Ömer Madra, sevgili programcılar ve programlar ve sevgili destekçi, dinleyiciler;
Bugün bir şey oldu, saat 13:00’e geldi ve bir sessizlik oldu.
Açık Radyo ile 20 yılımın bazı anlarında, internetten dinliyorsam, play tuşu çalışmazdı, bir iki dakikalığına o da.
Karadan dinliyorsam, tünele girilirdi; denizden dinliyorsam, vapur ve martı sesleri birikirdi; CD çalarımın, sonra MP3'ümün, sonra da telefonun şarjı biterdi; internetten dinliyorsam internetim olmazdı; bazen hatlarda problem, teknik problemler olurdu… Yani eften püften bir sessizlik olurdu.
Açık Radyo’yu başka nereden dinleyebilirim diye aranır, Açık Radyo’ya mail bile atardım.
Bu tip anlarda panik olmuşluğum, tadımın kaçmışlığı ve “Ne oluyor ya?” diye tekrarladığım sahneler mevcut.
Bugün bir şey oldu,
Bugün, o play tuşu çalışmadı.
Panik olmadım; sadece bir iki dakika sessizliği dinledim, bir iki dakika da öylece kalakaldım.
Sessizliğin, bir hacmi, bir kütlesi, bir alanı ve bir zamanı olduğunu biliyordum ve Açık Radyo susunca, onun da sessizliğini anlamaya çalıştım, o yüzdendir bir iki dakika, biraz kalakaldım, çünkü onun sessizliği ile hiç tanışmamıştım.
Bu sessizlikte, kocaman kocaman şeyler oldu:
Tüm topraklar çatladı, buzlar eridi, camlar kırıldı; denizler, okyanuslar çekildi; ormanlar, çiçekler, insanlar yok oldu.
Bugün işte böyle kocaman bir şey oldu.
Kocaman bir şey oldu ama kocaman da bir umudun yeşerdiğini, kocaman bir değişim ve dönüşümün de olacağını, kocaman insanlarla gördük.
Açık Radyo var olacaktır!
İyi ki varsın ve var olmaya da devam edeceksin sevgili Açık Radyo!
Yeşeren Güven
