Uluslararası televizyon seyretmeme günleri başladı. Bendeniz de elimden geldiği ölçüde, bu hoş kampanyanın gereklerini yerine getirmeye çalışacağım birkaç gün. Geçen hafta başlarında ise hiç de böyle bilinçli bir tercih sonucu olmadan (ama KKTC'de bir üniversitede, kadim dostlarla, hayli bilimsel, hayli sosyal ve hayli dedikodusal, dolayısıyla da harika bir ortamda bulunmanın sonucu olarak) üç günü hiç televizyon seyretmeden geçirdim.
Hani hayıflanmıyorum ama, yılın en çarpıcı görüntülerinden birkaçını da böylece kaçırmış olduğum ortaya çıktı. Bunu da tabii ancak sonradan, gazetelerden öğrendim:
Efendim, mesele şu: ABD Başkanı Bush'la Suudi Arabistan Veliaht Prensi Abdullah, Başkan'ın Crawford'daki "çiftlik evi"nde el ele yürümüşler, çocuklar gibi şen... Hatta, yazar Joan Vennochi okurlarını işletmiyorsa eğer, el ele tutuşmanın ötesine de geçmişler: "Maço hal ve tavrına rağmen, hayli duyarlı da görünen Bush...Abdullah'ın elini tuttu ve iki adam öpüştüler." (Boston Globe, 28 Nisan 2005) Yeryüzünün en güçlü ülkesinin muhtemelen gelmiş geçmiş en köktenci, en militarist ve en otoriter başkanı ile yeryüzünün en gerici, en bağnaz ve köktendinci ülkesinin kabile liderinin cuş-u huruşa kapılıp giriştikleri bu olağanüstü muhabbet gösterisinin sebeb-i hikmetini sual edecek olursanız, bir anlaşmaya varılmış olması diyebiliriz.
Hayır konu Büyük Ortadoğu Projesi, demokrasi, özgürlük filan değil. Bu kavramlardan bahsedilmemiş bile. Konu petrol. ABD Başkanı ve adamları, varili 55 dolara dayanmış olan petrol fiyatlarının "makul" fiyata çekilmesini istiyor; Suudi Arabistan'da sayıları 8 bine varmış olduğu söylenen Vahabi prenslerin lideri de önümüzdeki 10 yıl içinde ülkesinin petrol üretimini artırıp fiyatları düşürmek için 50 milyar dolarlık bir yatırıma girişeceğini taahhüt etmiş. Bush'la Abdullah bunun üzerine el ele tutuşmuşlar. (Doğu kültüründe bu eril yakınlaşmanın ne anlama geldiği konusunda düşünürken, arada aklımıza gelen bir soru da şuydu: Herkese bir lakap yakıştırdığı iyi bilinen Bush, prense nasıl hitap ediyordu acaba, Apo diye mi?)
ABD'nin belki de en önde gelen iklimbilimcilerinden biri olan James Hansen'in başını çektiği NASA bilimsel heyetinin raporu da Crawford'daki çiftlik buluşmasıyla galiba aynı güne denk gelmiş: Rapora göre, dünya enerjisi dengesinde kantarın topu kaçmış; "İnsan kaynaklı küresel ısınma konusunda şüphe kalmadı. Dumanı tüten silahı bulduk," demiş Hansen. "Enerji dengesizliği var. Dünya verdiği enerjiden fazlasını emiyor. Tedbir alınmazsa felaket olacak." (AP, 29 Nisan 2005)
İşte, hızla üzerimize çökmekte olan benzersiz ekolojik felaket yangınının üstüne petrol dökmeye karar veren müthiş ikili, bu muhteşem anlaşmalarını kutluyorlar el ele ve dudaktan kalbe. Allah (veya Tanrı) saadetlerini artırsın.
Lakin, bundan daha kötü haber olamaz diye düşünenler varsa, aynı fikirde olmadığımı hemen söylemeliyim. Yeryağla takdis edilen bu izdivaç, bambaşka bir şeyin habercisi diye de ele alınabilir pekala: Sonun başlangıcının. Dünyanın en solcu dergisi sayılmayacak Business Week, Bush'un enerji konusunda sis bombası attığını belirten bir yazı yayımladı. Makalede, son kamuoyu yoklamalarında Amerikan halkının yüksek benzin fiyatlarından ve de Başkanlarından hiç hoşnut olmadığının ortaya çıktığı yazılıyor. (John Carey, 29 Nisan 2005) Petrol fiyatları, ABD'nin dehşetengiz neokon ve neoliberal yöneticilerini bu korkunç pahalı, baskıcı, savaşkan politikasını sürdürmekte ciddi bir acze düşürebilir. Hatta, bana sorarsanız, durum göründüğünden daha da ciddi. Şimdi, pompalarının başında burnundan duman çıkaran Amerikan vatandaşları, ikinci adımda ister misiniz Irak vahşet ve kepazeliğinin bedeli üzerinde düşünmeye başlasınlar ve dahi olayları birbirine bağlamaya? Eh, ondan sonrası da bir adım ötede sayılır: Maazallah o vatandaşlar bir de Kongre'nin aklına azil gibi şeyler de düşürürlerse... seyreyleyin kopacak gümbürtüyü!
Veliaht prensle öpüşüp koklaşmak Monica'yla muhabbete de benzemez valla – purodan beter yanar petrol...
Devamı haftaya...
